Rozenans

 şiir yazacak kadar değil. ikinci, kaybeder. sen sonuncusun. kır bacağını otur ve izle. kalanı, gideni izle. acınası izleyici seni. 

 eski yazdıklarıma, düşündüklerime, paylaştıklarıma hatta genel olarak hayatıma şöyle bir baktığımda; toplumdan izole bir yaşamdan kurtuluş çabasıyla dolu. bu çabanın genel sebebi de, o zaman içerisinde yer aldığım hayat, internet hayatıydı. bundan sıyrıldığımda her şeyin daha güzel olacağına kendimi o kadar inandırdım ki; şimdi bile o değişimin heyecanı içimi kasıp kavuruyor. ama bir yanlış yaptım. beni yitirdim. kendini sevmek, saymak gibi terimlere aşina olsaydım şayet bu tür bir değişime asla gerek duymayacaktım. hayatımda ilk defa -toplumdan izole yaşama sebebimin dış görünüşümle alakalı olduğunu düşünüyorsan, gayet iyi durumdasın- gibi bir yapıcı eleştiriyi zannediyorum 2013-2016 seneleri arasında bir tarihte ilkokul arkadaşım Batuhan'dan almıştım. eleştiri dediysem de, belki de dönüm noktamdı. sanki yıllardır duymam gereken şey buymuşçasına bir aydınlanma yaşadım. tabii her şey bir anda değişmedi, yani bu öneri/eleştiri/telkin adı her neyse, beni değişime hazırladı evet ama ...